خوش می رود

هرآنکس که آيد، هم او می رود اگر بوده دريا خدو می رود

خدايا زحکمت چنان کن که ما ببينيم که آخوند عدو می رود

نگويد کس آن پس که دينم سرست خر دين من تيز تر می رود

خدايم بسوزد همه کافران هر آن را که جز راه ما می رود

بگويد کس ديگری، وایِ تو که رب تو اينگونه ره می رود

دگر می بپرسد که رب تو کيست که اينسان ز بيراهه ره می رود

عجب بر سرِ ربِ ناديده شان بسی سَر که در راه رب می رود

چو اين شر بخيزد ز ملای دين شود يک جهان خوش که او می رود