اين رسم از روسيه به سراسر اتحاد شوروی رفته بود که به هنگام نوشيدن مشروبات الکلی، بويژه ودکا، هر فرد پيش از نوشيدن، گيلاسی را بر ميداشت و شعاری بيشتر بسوی بزرگ مجلس يا ميهمان عزيز و امثال آن می داد و اين شعارها گاه طولانی و برای بيگانگان خسته کننده می شد، اما همه ميبايست صبورانه سکوت کنند و به آن گوش فرا دهند!
چون بار اول در چنين مجلسی گير افتادم و همۀ شعارها خطاب به من داده ميشد، واقعن گيج شده بودم و از خود ميپرسيدم، اينها که آدمهای درستی هستند و دروغ و چاپلوسی از ايشان انتظار نمی رود، بنابراين آيا من چنين آدم خوبی که اينها ميگويند هستم، يا خيالی در سر دارند که بايد مراقب باشم که چه خواهد شدن؟
خلاصه چند روزی به طول انجاميد که دانستم اينها تنها شعار و چيزی مانند تعارفات مردم شرق، اما خوشايند است و تا دلت بخواهد توخاليِ تو خالی!
و بعدها دانستم که مردم بعضی از جمهوری های جنوب شوروی شعارهای بسيار طولانی می دهند و در تمام مدت شعار، ديگران دست به گيلاس، ساکت و سراپا گوش می مانند تا شعار به آخر رسد.
البته بسياری از اين شعارها هم القاء کنندۀ منظورهائی از قبيل: اظهار علاقه، ابراز گله، تفهيم مطلبی که در هشياری به زبان نمی آيد و حتی اعلام جنگ ميباشند.
اين شعارها چه توخالی و چه پر محتوی، هرچه باشند شور و حالی خاص به مجلس باده نوشی ميدهد که در جای ديگری از جهان نديده ام!
Comentarios